Balanceren tussen nonnen en Satan

Na 6 weken zit de eerste fase in Cochabamba er voor ons op. Morgenochtend vetrekken we met ons favoriete vervoersmiddel, de bus, via La Paz naar Cusco in Peru.

Zoals we Bolivia tot nu toe ervaren hebben is de rijkdom er daadwerkelijk aanwezig. Het verschil met Nederland is echter dat de afstand tussen rijk en arm er veel groter is. Waar een enkeling het zich hier kan permitteren om met een hummer over lege flessen heen te rijden daar loopt een groot deel van de bevolking er achteraan, zij moeten namelijk rondkomen van dezelfde flessen.
Van de politieke instabiliteit krijg je hier weinig mee, feit is echter wel dat je bij het inschalen van je reistijd standaard rekening moet houden met blokkades en stakingen.

Op de momenten dat Nynke vierkante ogen kreeg van haar pc-scherm waren het weeshuis en de Nederlandse School Cochabamba (NSC) mijn vaste bakens. Leerlingen van de NSC hebben op welke manier dan ook een band met Nederland of Belgie maar beseffen zich terdege dat de Nederlandse taal niet de hoogste prioriteit heeft in de wereld als ze dat vergelijken met hun Spaans of Engels. Met direct gevolg dat ik qua orde en motiveren er dus weer een flinke opfriscursus op heb zitten. Met Delfzijl in m´n achterhoofd voelde ik me er lekker thuis.
Aangezien men in Bolivia behalve van staken ook van feestjes houdt, had de directrice van de NSC woensdag een verrassingsdiner georganiseerd ter gelegenheid van m´n afscheid. In al m´n burgerlijkheid was ik natuurlijk niet mee te krijgen aangezien ik achter het aanrecht werd verwacht. Blijkbaar heb ik Nynke nog steeds niet kunnen overtuigen van m´n kookkunsten (roerei met soep?, red.), zij zat namelijk in het complot en allang in het restaurant te wachten.

Verder is het door de week gewoon een kwestie van het pakken van je kansen. Zo werk je de ene dag aan de zijde van de nonnen in het weeshuis en sta je de volgende dag aan de zijde van Satan les te geven bij een school op de campo. Hulp van buitenaf wordt zoals in wel meer ontwikkelingslanden vaak beschouwd als bemoeienis van buitenaf. Aangezien deze school gebouwd is met hulp van een internationale organisatie wordt het nu door een groot deel van de bevolking geboycot. Volgens de lokale priester huist Satan namelijk in de school. Ondanks diepgaand onderzoek heb ik hem helaas nog niet kunnen spotten.
De boycot werpt echter wel z´n vruchten af, in een klaslokaal zitten nu nog maar 60 leerlingen op een houten plank in plaats van 90. Van de lerares in groep 7/8 kreeg ik ook nog de kans om in m´n beste Spaans les te geven aan de leerlingen. Een ongekende ervaring om de kinderen enkele basis wetenswaardigheden te mogen leren: Tot 15 tellen in het Engels en ´Goedemorgen meester Vincent, wat zit uw haar goed´ in het Nederlands!

In de weekenden hebben we geprobeerd om zoveel mogelijk van de stad en de regio te zien. Zo hebben we opmerkelijk genoeg mogen genieten van het feest horende bij de begrafenis van de vader van Nynkes baas. Ben ik getuige geweest van Nynkes passie voor voetbal. De scheidsrechter was het doelwit van haar scheldkannonade nadat hij ten onrechte affloot voor buitenspel. Het lijdend voorwerp heeft vervolgens onder ME begeleiding het veld moeten verlaten.
Verder heeft Nynke in een idealistische bui besloten om de Bolivianen dichter bij elkaar te brengen. Ons appartement is daarbij op de vrijdagavonden een uitstekende uitvalsbasis gebleken.
Onze ervaringen van het bezoek aan Chapare, een uitloper van het Amazonegebied zal ik jullie om tijdtechnische redenen besparen. Jane heeft echter nog steeds de resten van een springende zalm in haar mond na het raften en de lokale Tarzan heeft nog steeds gehoorproblemen nadat hij met dezelfde Jane van een hoogte van 8m aan een liaan door de jungle geslingerd heeft.

Nog een slotgedachte? Ga in een winkel maar eens op zoek naar tampons of eieren met Spaans handen- en voetenwerk.