In de voetsporen van Vincent

Bijna een maand geleden vertrok Vincent uit Cochabamba. Het is tijd om jullie op de hoogte te stellen hoe goed het nu met me gaat. In de afgelopen weken heb ik uiteraard keihard gewerkt aan mijn scriptie waarvan het einde nu in zicht is, positief! De tijd die ik over had heb ik niet zelf kunnen indelen maar stond geheel in het overnemen van Vincent zijn taken. Meneer is hier zogezegd onmisbaar. Er kon nog amper een feestje voor mezelf af of ik moest alweer als afgezant naar het huis van de de directrice van de Nederlandse school om te helpen bij haar zoon´s verjaardagfeestje, naar de Nederlandse school om als begeleider mee op kamp te gaan, naar het huis van het Nederlandse consulaat om te helpen bij de spelletjes van koninginnedag en naar het weeshuis Salamonklein om de kids een leuke dag te geven. Zo goed als het ging heb ik geprobeerd in Vincent zijn voetsporen te treden. Echter aan de bruine huidskleur, negerkrullen en perfecte omgang met kinderen heb ik mijn eigen draai maar aan gegeven.

Twee weekenden geleden ging de Nederlandse school op kamp. Hartstikke gezellig,.. busje volproppen met kids met puntmutsjes op die denken dat ze een kabouter zijn en zingen maar! De eerste dag stond geheel in het teken van ten eerste een uitloop van minstens 2 uur; een kabouterpad voor de kleintjes en speurtocht voor de wat ouderen; sponzenspel, rennen met natte sponzen en ipv zo nat mogelijk te worden (!) zoveel mogelijk water overbrengen naar de andere kant; barbecue; enge verhalen vertellen; kinderen bang maken in het bos.

Het idee was gecreeerd dat ik niet zo goed met kinderen zou zijn dus mijn taak was enige weken van te voren bepaald: hulp van de kok. Maar volgens de kok verzaakte ik mijn taak ernstig door o.a. te veel met de spellen mee te helpen. Dit had uiteraard als gevolg dat ik mijn taak nog meer verzaakte waardoor er iemand enige keer tot 10 moest tellen.

De rest van het kamp was heel gezellig waarbij we de kinderen ´s nachts nog bang wilde maken maar wat door de volle maan geheel in het niet viel. Ze zagen je overduidelijk heen en weer rennen, achter een boom staan en door je enkel gaan. Tsja, en dan denken dat volle maan eng is.

Koninginnedag werd afgelopen zaterdag gevierd. Iets eerder dan in Nederland maar dat ziet men hier slechts als een detail. Mijn taak was bij het zelfgemaakte en geschilderde schavot te staan en foto´s maken. Nu ik Vincent niet ben heb ik daar toch echt mijn eigen draai aan moeten geven en stond ik gelukzalig met mijn biertje in de hand de mensen op te jutten. Er zijn prachtige foto´s uit voort gekomen wat het uiteraard tot een groot succes maakte.

Het jammere is wel dat de nodige versnaperingen ervoor zorgde dat mijn afscheidsfeestje, welke ik ´s avonds samen met 3 vriendinnen gaf (ook aanwezig bij koniginnedag), een beetje een slaapverwekkende bedoening werd.

De volgende dag was het dan eindelijk tijd om de kinderen van het weeshuis blij te gaan maken met een ochtend ijsje eten en spelen. Gido, een goede vriend van Vincent, had voor zijn verjaardag afgelopen maart al zijn gasten een nogal unique cadeau gevraagd: sponsoring voor het weeshuis Salamonklein waar Vincent als vrijwilliger werkte. De opbrengst was een welgetelde 500 Euro. Waar je hier ongelofelijk veel mee kunt doen, om te beginnen een ijsje eten. De kinderen in het weeshuis zijn gedoemd om altijd op het terrein van Salamonklein te blijven. Ze komen maar heel weinig buiten het terrein en krijgen altijd heel erg goedkoop en saai voedsel. Samen met drie vriendinnen en een opprichtster van het weeshuis hebben we 37 kinderen (zijn max. 7 jaar oud in Salamonklein) en twee moeders meegenomen naar Globos, een soort ijs/speel paradijs. Een geweldig gevoel om met zoveel mensen in een kleine minibus te zitten. Al die drukke kindjes die zo blij als ze zijn zo triest waren toen ze weer terug moesten. Aangekomen bij Globos mocht de helft van de kinderen spelen en de andere helft genieten van een ijsje, wat daarna omgewisseld werd. De moeders kregen daarnaast ook nog een flesje cola en iets te eten zodat ook zij zich een beetje speciaal voelden. De kinderen van het weeshuis hadden de grootste lol en de moeders hebben bij terugkomst wel 10 keer dankjewel gezegd. Voor de 29 kinderen die te klein waren of die om veiligheidsreden niet mee mochten hebben we losse ijsjes gekocht zodat ook zij iets extra´s kregen.

Het plan was om met de rest van het geld kinderen te financieren die naar school willen maar aangezien de staat dit betaald ga ik deze week met de directrice kijken wat we dan het beste kunnen gaan doen. Daarnaast heb ik op woensdag een afspraak met de directeur van een universiteit in Cochabamba om stageplekken in Cochabamba te stimuleren voor Nederlanderse studenten.

Komende vrijdag zit mijn tijd in Cochabamba erop en zal ik naar de zoutvlaktes van Bolivia afreizen. Deze schijnen adembenemend te zijn maar of dat zo is vertel ik jullie de volgende keer.